менгі́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
менгі́р |
менгі́ры |
| Р. |
менгі́ра |
менгі́раў |
| Д. |
менгі́ру |
менгі́рам |
| В. |
менгі́р |
менгі́ры |
| Т. |
менгі́рам |
менгі́рамі |
| М. |
менгі́ры |
менгі́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
менгі́р м., археол. менги́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
менгі́р
(кельц. menhir, ад men = камень + hir = доўгі)
мегалітычны помнік (гл. мегаліт) у выглядзе прадаўгаватага каменя, пастаўленага вертыкальна, які ў старажытнасці меў культавае значэнне.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
менги́р археол. менгі́р, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)