меліна́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. меліна́
Р. меліны́
Д. меліне́
В. меліну́
Т. меліно́й
меліно́ю
М. меліне́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

меліна́ ж., разг. мель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обме́лина мель, род. ме́лі ж., меліна́, -ны́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

shoal​2 [ʃəʊl] n.

1. мель, ме́ліна, мелкаво́ддзе

2. pl. shoals скры́тыя ця́жкасці або́ небяспе́кі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

płycizna

ж. мель, меліна, плыткае месца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Мель, ме́ліна, меліна́, мелізна́, нясв. мяліня́, слаўг. мялы́нь ’неглыбокае месца ў рацэ, возеры ці моры’ (ТСБМ, БРС, Нар. Гом., Яшк.; докш., Сл. ПЗБ). Укр. міль, мілина́, рус. мель, польск. miel, melizna ’тс’, чэш. валаш. měľ ’дробная мука ці соль’, ст.-чэш. měl ’прыбярэжны пясок’, ’дробная мука’, славац. meľ ’задняя мука’. Паўн.-слав. mělь, утворанае ад melti, melʼjǫ ’малоць’ пры дапамозе суфікса ‑ь, як соль (гл.). Гл. таксама ме́лкі. Сюды ж ме́лісты ’які мае мелі’ (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мель мель, род. ме́лі ж., меліна́, -ны́ ж.;

◊

сиде́ть на мели́ сядзе́ць на ме́лі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мелізна́ Мелкае месца ў рацэ, возеры; мель (БРС). Тое ж меліна́ (БРС), мелкаводзь, мелката́, мялкоцце (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ławica

ж.

1. мель; меліна;

2. касяк (рыбы);

3. геал. лава, пласт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mielizna

mieli|zna

ж. мель, меліна;

osiąść na ~źnie — сесці на мель

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)