ме́зенец
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ме́зенец |
ме́зенцы |
| Р. |
ме́зенца |
ме́зенцаў |
| Д. |
ме́зенцу |
ме́зенцам |
| В. |
ме́зенец |
ме́зенцы |
| Т. |
ме́зенцам |
ме́зенцамі |
| М. |
ме́зенцы |
ме́зенцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ме́зенец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.
Пяты, самы малы палец на руцэ і на назе.
|| памянш. ме́зенчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ме́зенец, -нца м. мизи́нец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ме́зенец, ‑нца, м.
Пяты, самы малы палец на руцэ і на назе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ме́зенец м анат kléiner Fínger (на руцэ); kléine Zéhe (на назе)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Ме́зенец ’пяты, самы малы палец на руцэ і назе’ (ТСБМ, Нас., Растарг.), арш. ме́зініц, уздз. мі́зі́нец, мазыр. мезі́нчык, шальч. мязі́нчык (КЭС, Сл. ПЗБ), ме́зенік, мізіні́к ’тс’ (ТС), ме́зінец ’меншы, апошні сын’, мі́зіная (дачка) ’апошняя’ (Нас., Растарг., Федар. 2). Укр. мизи́нець ’тс’, ’мезенец’, рус. мизи́нец ’тс’, мизи́нный ’малодшы’, рус. ц.-слав. мѣзиньць, польск. miziniec ’тс’, ст.-чэш. mězenec, mezenec, чэш. ’безымянны палец’, славен. mezȋnec, mezȋnek ’малодшы сын’, ’мезенец’, серб.-харв. мје̏зимац, мљѐзимац, мѐзимац ’тс’, ’маленькі’, чак. mezinac, mazinac, лікск. мези́нак, балг. мизи́нец ’апошні сын’. Прасл. měz‑in‑ьcь (параўн. літ. mažỹnikas ’маленькі’). Утварылася ў выніку намінацыі словазлучэння mezinъ pьrstъ (або palьcь). Да ме́дзены (гл.). Параўн. таксама Мартынаў, Балто-слав.-ит. изогл., 30–31.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
pinky [ˈpɪŋki] n. AmE, ScotE ме́зенец
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
little finger [ˌlɪtlˈfɪŋgə] n. ме́зенец (на руцэ)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
мизи́нец ме́зенец, -нца м.; ме́зены па́лец;
не сто́ит мизи́нца перен. не ва́рты ме́зенца (ме́зенага па́льца);
с мизи́нец, на мизи́нец з ме́зенец (з ме́зены па́лец), на ме́зенец (на ме́зены па́лец);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ме́зенчык, ‑а, м.
Памянш.-ласк. да мезенец. Верка насіла .. [цэглу] па адной штуцы і трымала цагліну ў руках так, быццам пірожнае — адставіўшы мезенчык. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)