маёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Афіцэрскае званне, рангам вышэйшае за званне капітана, а таксама асоба, якая носіць такое званне.

|| прым. маёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. маё́р маё́ры
Р. маё́ра маё́раў
Д. маё́ру маё́рам
В. маё́ра маё́раў
Т. маё́рам маё́рамі
М. маё́ру маё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

маёр м., воен. майо́р;

○ генера́л-м. — генера́л-майо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маёр, ‑а, м.

Афіцэрскае званне ў арміі, вышэйшае за званне капітана. // Асоба, якая носіць такое званне.

[Ад лац. major — вышэйшы, старшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маёр

т. 9, с. 500

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

маёр м вайск Majór m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

маёр

(польск. major < ням. Major, ад лац. maior = старшы)

афіцэрскае званне ў арміі, вышэйшае за званне капітана.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Маёр ’афіцэрскае званне ў арміі, міліцыі, вышэйшае за капітана’ і ’асоба, якая яго носіць’ (ТСБМ), ст.-польск. майоръ ’начальнік’, ’кіраўнік’ (1711 г.). Запазычана з польск. major < ням. Major < ісп. mayor, якое з лац. maior ’большы, старэйшы’ (Булыка, Запазыч., 195; Голуб-Ліер, 299).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

генера́л-маёр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. генера́л-маёр генера́л-маёры
Р. генера́л-маёра генера́л-маёраў
Д. генера́л-маёру генера́л-маёрам
В. генера́л-маёра генера́л-маёраў
Т. генера́л-маёрам генера́л-маёрамі
М. генера́л-маёру генера́л-маёрах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прэм’е́р-маёр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прэм’е́р-маёр прэм’е́р-маёры
Р. прэм’е́р-маёра прэм’е́р-маёраў
Д. прэм’е́р-маёру прэм’е́р-маёрам
В. прэм’е́р-маёра прэм’е́р-маёраў
Т. прэм’е́р-маёрам прэм’е́р-маёрамі
М. прэм’е́р-маёру прэм’е́р-маёрах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)