машо́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Тое, што і машна (уст.).

2. Скурнамышачны мяшочак, у якім знаходзяцца мужчынскія палавыя залозы.

|| прым. машо́начны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

машо́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. машо́нка машо́нкі
Р. машо́нкі машо́нак
Д. машо́нцы машо́нкам
В. машо́нку машо́нкі
Т. машо́нкай
машо́нкаю		 машо́нкамі
М. машо́нцы машо́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

машо́нка I ж., анат. мошо́нка

машо́нка II ж., разг. ко́жаный кисе́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

машо́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Уст. Тое, што і машна.

2. Скурна-мышачны мяшочак, у якім знаходзяцца мужчынскія палавыя залозы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

машо́нка ж 1. анат Hódensack m -(e)s, -säcke;

2. уст Géldbeutel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

машонка

Том: 17, старонка: 292.

img/17/17-292_1410_Машонка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Машонка 1 ’порхаўка’ (Інстр. II; уздз., Нар. словатв.). Да машна́ (гл.).

*Машонка 2, мошо́нка ’нейкая птушка, што робіць сабе гняздо з моху’ (ТС). Да мох (гл.). Утворана ад прыметніка mъšěmъ ’мохавы’, як лозянка ’лысуха’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мошо́нка анат. машо́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

moszna

ж.

1. анат. машонка;

2. машонка, машна, каліта

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

scrotum

[ˈskroʊtəm]

n., pl. -ta, -tums Anat.

машо́нка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)