мары́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мары́льшчык мары́льшчыкі
Р. мары́льшчыка мары́льшчыкаў
Д. мары́льшчыку мары́льшчыкам
В. мары́льшчыка мары́льшчыкаў
Т. мары́льшчыкам мары́льшчыкамі
М. мары́льшчыку мары́льшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мары́льшчык м., спец. мори́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мары́льшчык, ‑а, м.

1. Чалавек, які займаецца марэннем насякомых, мышэй і пад.

2. Рабочы, які займаецца марэннем драўніны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мори́льщик мары́льшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мары́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да марыльшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)