марша́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м. (гіст.).

1. Вышэйшая службовая асоба ў Вялікім Княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай.

2. У Беларусі ў 19 ст: выбраны з ліку шляхты кіраўнік губерні або павета.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

марша́лак

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. марша́лак марша́лкі
Р. марша́лка марша́лкаў
Д. марша́лку марша́лкам
В. марша́лка марша́лкаў
Т. марша́лкам марша́лкамі
М. марша́лку марша́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

марша́лак, -лка м.

1. ист. предводи́тель дворя́нства;

2. председа́тель се́йма в По́льше

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

марша́лак, ‑лка, м.

1. Гіст. Прадвадзіцель дваранства.

2. Разм. Той, хто кіруе якой‑н. цырымоніяй, звычайна вясельнай. Быць за маршалка на вяселлі.

3. Старшыня сейма ў Польшчы.

[Чэшск. maršalek.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маршалак

т. 10, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Маршалак (у ПНР) 7/47

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Маршалак (этнагр.), гл. Старшы баярын

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Маршалак (гістар.) 3/235; 5/401; 7/47; 9/22

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

марша́лак м. Háuptperson f -, -en; Älteste (sub) m -n, -n; Ánführer m -s, -;

марша́лак шля́хты Ádelsmarschall m -s, -marschälle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

марша́лак

(польск. marszałek < чэш. maršalek, ад ст.-в.-ням. marahscalc = канюшы)

1) вышэйшая службовая асоба ў Вялікім княстве Літоўскім і ў феадальнай Польшчы;

2) старшыня сейму ў Рэспубліцы Польшча.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)