мардэ́нт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
мардэ́нт |
мардэ́нты |
| Р. |
мардэ́нту |
мардэ́нтаў |
| Д. |
мардэ́нту |
мардэ́нтам |
| В. |
мардэ́нт |
мардэ́нты |
| Т. |
мардэ́нтам |
мардэ́нтамі |
| М. |
мардэ́нце |
мардэ́нтах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Мардэнт (муз.) 7/133, 134
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
мардэ́нт
(іт. mordente)
муз. меладычнае ўпрыгожанне, якое ўтвараецца хуткім выкананнем пасля асноўнага гуку дапаможнага (верхняга або ніжняга) і паўтарэннем асноўнага (гл. мелізмы).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мелі́змы
(ад гр. melos = песня)
муз. невялікія адносна ўстойлівыя меладычныя ўпрыгожанні (групета, мардэнт, трэль, фаршлаг), разнавіднасць музычнай арнаментыкі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)