мардо́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мардо́вец мардо́ўцы
Р. мардо́ўца мардо́ўцаў
Д. мардо́ўцу мардо́ўцам
В. мардо́ўца мардо́ўцаў
Т. мардо́ўцам мардо́ўцамі
М. мардо́ўцу мардо́ўцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мардо́вец,

гл. мардоўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мордо́вец мардо́вец, -до́ўца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мардо́ўцы, -аў, адз. мардо́вец, -до́ўца, м.

Тое, што і мардва.

|| ж. мардо́ўка, -і, ДМ -до́ўцы, мн. -і, -до́вак.

|| прым. мардо́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мардо́ўцы, ‑аў; адз. мардовец, ‑доўца, м.; мардоўка, ‑і, ДМ ‑доўцы; мн. мардоўкі, ‑довак; ж.

Тое, што і мардва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)