манты́са

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. манты́са манты́сы
Р. манты́сы манты́с
Д. манты́се манты́сам
В. манты́су манты́сы
Т. манты́сай
манты́саю		 манты́самі
М. манты́се манты́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

манты́са ж., мат. манти́сса

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манты́са, ‑ы, ж.

У матэматыцы — дробавая чаcтка дзесяцічнага лагарыфма.

[Лац. mantissa — прыбаўка, дабаўленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мантыса

т. 10, с. 89

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

манты́са ж матэм Mantísse f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

манты́са

(лац. mantissa = прыбаўка, дабаўленне)

мат. дробавая частка дзесятковага лагарыфма.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

манти́сса мат. манты́са, -сы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)