ма́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ма́нка
Р. ма́нкі
Д. ма́нцы
В. ма́нку
Т. ма́нкай
ма́нкаю
М. ма́нцы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ма́нка ж., разг. ма́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́нка разг. ма́нна, -нны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́нка ж кул разм (крупы) Wéizengrieß m -es; (каша) Gríeßbrei m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

манка

Том: 17, старонка: 256.

img/17/17-256_1203_Манка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Ма́нка 1 ’манная каша’ (Мат. Гом.). З рус. ма́нка ’тс’, якое са словазлучэння манная крупа. Да ма́нна (гл.).

Ма́нка 2, манко растрата’ (беласт., Сл. ПЗБ). З польск. manko, якое з італ. тапсо ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ма́нка

(іт. manco)

недаважванне тавару, недастача ў касавых сумах у выніку памылкі ў запісах або праліку касіра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ма́нко торг. ма́нка нескл., ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́нна ж.

1. ма́нна;

2. ма́нная крупа́, ма́нка;

◊ м. нябе́сная — ма́нна небе́сная

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)