мане́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мане́та мане́ты
Р. мане́ты мане́т
Д. мане́це мане́там
В. мане́ту мане́ты
Т. мане́тай
мане́таю		 мане́тамі
М. мане́це мане́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мане́та, -ы, ДМ -не́це, мн. -ы, -не́т, ж., таксама зб.

Металічны грашовы знак.

Залатая м.

◊

Адплаціць (плаціць) той жа манетай — адказаць тым жа, такімі ж адносінамі.

Прыняць за чыстую манету — палічыць праўдай, успрыняць усур’ёз.

|| прым. мане́тны, -ая, -ае.

○

Манетны двор — прадпрыемства, якое вырабляе металічныя грошы, медалі і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мане́та ж. моне́та;

◊ прыма́ць за чы́стую ~ту — принима́ть за чи́стую моне́ту;

адплаці́ць той жа ~тай — отплати́ть той же моне́той;

зво́нкая м. — зво́нкая моне́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мане́та, ‑ы, ДМ ‑неце, ж.

1. Металічны грашовы знак. Спытаўшы, як яго завуць, Місюк працягнуў хлопчыку белую манету. Пальчэўскі. [Чырвонаармеец] нёс у шапцы кучу залатых манет. Бядуля.

2. зб. Разм. Металічныя грошы. Чаканіць манету.

•••

Адплаціць (плаціць) той жа манетай гл. адплаціць.

Звонкая манета — тое, што і манета (у 2 знач.).

Прыняць за чыстую манету гл. прыняць.

[Лац. moneta.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

манета

т. 10, с. 79

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мане́та ж Münze f -, -n, Géldstück n -(e)s, -e;

зво́нкая мане́та klíngende Münze;

юбіле́йная мане́та Scháumünze f;

ужытко́вая мане́та gängige [sich im Úmlauf befíndliche] Münze;

фальшы́вая мане́та fálsche Münze;

◊ адплаці́ць каму-н той са́май мане́тай j-m etw. mit gléicher Münze héimzahlen [vergélten*]; Gléiches mit Gléichem vergélten*;

прыня́ць што-н за чы́стую мане́ту etw. für báre Münze néhmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

манета

Том: 17, старонка: 255.

img/17/17-255_1188_Манета.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

мане́та

(польск. moneta, ад лац. moneta)

металічны грашовы знак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мане́та ’металічны грашовы знак, металічныя грошы’ (ТСБМ), ст.-бел. манета, монета, манита, монита, монэта ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 86). Запазычаны са ст.-польск. moneta, якое з лац. monēta ’прадказальніца’ < monēre ’прадказваць, прадракаць’. Monēta — эпітэт багіні Юноны, якая папярэдзіла рымлян пра землетрасенне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Манета Эрнеста

т. 10, с. 79

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)