Verbum

анлайнавы слоўнік

мана́рхаў

прыметнік, прыналежны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	мана́рхаў	мана́рхава	мана́рхава	мана́рхавы
Р.	мана́рхавага	мана́рхавай мана́рхавае	мана́рхавага	мана́рхавых
Д.	мана́рхаваму	мана́рхавай	мана́рхаваму	мана́рхавым
В.	мана́рхаў (неадуш.) мана́рхавага (адуш.)	мана́рхаву	мана́рхава	мана́рхавы (неадуш.) мана́рхавых (адуш.)
Т.	мана́рхавым	мана́рхавай мана́рхаваю	мана́рхавым	мана́рхавымі
М.	мана́рхавым	мана́рхавай	мана́рхавым	мана́рхавых

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мана́рх

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мона́рший мана́рхаў, мана́ршы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

венцано́сны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Урачысты эпітэт манархаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

султа́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спадчынны тытул манархаў у некаторых мусульманскіх краінах Усходу, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул.

|| прым. султа́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вялі́касць, -і, ж.

1. Тое, што і веліч (у 2 знач.).

2. Тытулаванне манархаў і іх жонак (у спалучэнні з займеннікамі «ваша», «іх», «яго», «яе»).

Яго імператарская в.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

monarszy

уст. манархаў, манаршы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дына́стыя, ‑і, ж.

Некалькі манархаў з аднаго і таго ж роду, якія паслядоўна змянялі адзін другога на троне. Дынастыя Раманавых. Дынастыя Бурбонаў.

[Грэч. dynasteia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дына́стыя, -і, мн. -і, -тый, ж.

1. Шэраг манархаў з аднаго і таго ж роду, якія паслядоўна змяняюць адзін аднаго.

Д.

Бурбонаў у Францыі.

2. перан. Шэраг пакаленняў, якія перадаюць з роду ў род прафесійнае майстэрства, традыцыі.

Д. сталявараў.

|| прым. дынасты́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ГАСПАДА́Р,

1) уласнік, уладальнік чаго-небудзь.

2) У ВКЛ у 15—17 ст. тытул вялікага князя, а таксама іншаземных манархаў, вышэйшых духоўных асоб.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)