ма́нар
‘феадальны маёнтак у сярэдневяковай Англіі і Шатландыі’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ма́нар |
ма́нары |
| Р. |
ма́нара |
ма́нараў |
| Д. |
ма́нару |
ма́нарам |
| В. |
ма́нар |
ма́нары |
| Т. |
ма́нарам |
ма́нарамі |
| М. |
ма́нары |
ма́нарах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ма́нар
(англ. manor, ад лац. manere = пражываць)
феадальны маёнтак у сярэдневяковай Англіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)