мази́ла разг. мазі́ла, -лы м. и ж.; (замарашка) му́рза, -зы м. и ж.; (пачкун) пэ́цкаль, -ля м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мази́лка

1. см. мази́ла;

2. (малярная кисть) пэ́ндзаль, род. пэ́ндзля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пэ́цкаль м., разг.

1. пачку́н, пачку́нья ж., мази́ла;

2. (неумелый работник) пачку́н; порта́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мазі́ла м. и ж., разг.

1. (о том, кто неумело, плохо рисует, пишет или стреляет) мази́ла;

2. (о том, кто мажется, пачкается) неря́ха, грязну́ля

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мазі́ла 1 ’хто няўмела піша, малюе’, ’хто часта робіць промахі ў стральбе, гульні’ (ТСБМ, капыл., Нар. словатв.). Да ма́заць (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 42), Карскі (2–3, 24–25), Слаўскі (SP, 1, 104).

Мазі́ла 2, мазі́ло, мазі́лка ’кавалачак сала або тлушчу для падмазвання патэльні’ (Вешт., Касп.), (пагард.) ’мазь, замазка’ (З нар. сл., ТС), укр. мазило ’матэрыял, якім мажуць’, ’прыстасаванне, якім мажуць’, рус. наўг., цвяр. мазила ’румяна’, польск. mazidło ’мазь’, славен. mazílo ’мазь’, ’хабар’; макед., балг. мазило ’мазь’, ’змазка’. Прасл. mazidlo, якое ўтворана ад mazati > ма́заць (гл.). (Карскі 2-3, 24; Сцяцко, Афікс. наз., 42; Слаўскі, SP, 1, 113).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)