магіка́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. магіка́нка магіка́нкі
Р. магіка́нкі магіка́нак
Д. магіка́нцы магіка́нкам
В. магіка́нку магіка́нак
Т. магіка́нкай
магіка́нкаю		 магіка́нкамі
М. магіка́нцы магіка́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

магіка́нка ж. могика́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магіка́нка,

гл. магікане.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магіка́не, ‑кан; адз. магіканін, ‑а, м.; магіканка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. магіканкі, ‑нак; ж.

Вымерлае племя паўночнаамерыканскіх індзейцаў.

•••

Апошні з магікан гл. апошні.

[Слова пачало ўжывацца пасля выхаду рамана амерыканскага пісьменніка Ф. Купера «Апошні з магікан».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)