Verbum

анлайнавы слоўнік

Суд Лінча, гл. Лінчаванне

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Лінча суд»

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«суд Лінча»

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лі́нч

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лінч: суд Лі́нча суд Ли́нча

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лінчава́ць, -чу́ю, -чу́еш, -чу́е; -чу́й; -чава́ны; зак. і незак., каго (што).

Падвергнуць (падвяргаць) самасуду, так званаму суду Лінча.

|| наз. лінчава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

линч / суд Ли́нча суд Лі́нча.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лінч, ‑а, м.

У выразе: суд Лінча гл. суд.

[Англ. lynch.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінчава́ць, ‑чую, ‑чуеш, ‑чуе; зак. і незак., каго.

Падвергнуць (падвяргаць) самасуду, суду Лінча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Lýnchjustiz

['lin-] і ['lynç-]

f - суд Лі́нча

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)