Лі́да

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лі́да
Р. Лі́ды
Д. Лі́дзе
В. Лі́ду
Т. Лі́дай
Лі́даю
М. Лі́дзе

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Лі́да

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Лі́да Лі́ды
Р. Лі́ды Лі́д
Д. Лі́дзе Лі́дам
В. Лі́ду Лі́д
Т. Лі́дай
Лі́даю		 Лі́дамі
М. Лі́дзе Лі́дах

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Лі́да ж., г. Ли́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ліда

т. 9, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лі́да ж Lída n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лі́да

(іт. lido = бераг)

пясчаныя косы на беразе Адрыятычнага мора, якія аддзяляюць ад мора лагуны 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Верх-Лі́да

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Верх-Лі́да
Р. Верх-Лі́ды
Д. Верх-Лі́дзе
В. Верх-Лі́ду
Т. Верх-Лі́дай
Верх-Лі́даю
М. Верх-Лі́дзе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ли́да г. Лі́да, -ды ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Lida

ж. г. Ліда

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ло́кан, ‑а, м.

Кучаравая ці завітая пасма валасоў. Ліда падымае галаву, адкідае з ілба цёмныя локаны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)