ліво́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ліво́нскі ліво́нская ліво́нскае ліво́нскія
Р. ліво́нскага ліво́нскай
ліво́нскае
ліво́нскага ліво́нскіх
Д. ліво́нскаму ліво́нскай ліво́нскаму ліво́нскім
В. ліво́нскі (неадуш.)
ліво́нскага (адуш.)
ліво́нскую ліво́нскае ліво́нскія (неадуш.)
ліво́нскіх (адуш.)
Т. ліво́нскім ліво́нскай
ліво́нскаю
ліво́нскім ліво́нскімі
М. ліво́нскім ліво́нскай ліво́нскім ліво́нскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ліво́нскі ливо́нский;

Ліво́нскі о́рдэн — Ливо́нский о́рден

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліво́нскі гіст. lvländisch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Лівонскі ордэн

т. 9, с. 246

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лівонскі ордэн 1/337; 4/107, 140, 556; 6/216, 221, 268, 361, 361—362; 7/18, 540, 573; 8/590; 9/206; 10/213; 11/334

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

lvisch

[-v-]

a гіст. ліво́нскі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ЗЕМГА́ЛЕ, Земгалія,

гістарычная вобласць на Пд Латвіі, на левым беразе р. Даўгава. Стараж. насельніцтва земгалы. У 13 ст. захоплена ням. рыцарамі (гл. Мечаносцы) разам з ч. Лівоніі (гл. Лівонскі ордэн). З 1561 у Курляндскім герцагстве, у 1596—1617 самаст. Земгальскае герцагства, у 1795—1917 усх. ч. Курляндскай губ. Рас. імперыі.

т. 7, с. 54

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

о́рдэнII гіст. (арганізацыя) rden m -s, -;

Ліво́нскі о́рдэн Lvländischer rden;

ры́царскі о́рдэн Rtterorden m;

Тэўто́нскі о́рдэн Dutscher rden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ДАНІЦЭ́ЦІ (Donizetti) Гаэтана

(29.11.1797, г. Бергама, Італія — 8.4.1848),

італьянскі кампазітар. У 1815—17 вучыўся ў Балонскім муз. ліцэі. У 1839—40 і пазней працаваў у Парыжы, дзе пастаўлены многія з яго опер, у 1840-я г. таксама ў Аўстрыі (з 1842 аўстр. прыдворны кампазітар). У 1834—39 праф. кансерваторыі ў Неапалі (з 1837 дырэктар). Асн. частку творчай спадчыны Д., майстра стылю бельканта, складаюць усе жанравыя разнавіднасці італьян. оперы (опера-буфа, опера-камік, лірыка-драм. і рамант. оперы, сац.-псіхал. меладрамы і інш.), яны насычаны выразнымі, лёгка запамінальнымі мелодыямі, эфектнымі арыямі, вылучаюцца яркай тэатральнасцю. Сярод найб. папулярных опер «Любоўны напітак» (1832) і «Дон Паскуале» (1843), адзін з лепшых узораў оперы-буфа, адзначаны невычарпальным дасціпным гумарам, жыццярадаснасцю, мяккім лірызмам.

Сярод інш. твораў: оперы «Пётр Вялікі, цар рускі, або Лівонскі цясляр» (1819), «Дон Грэгорыо» (1824), «Ганна Балейн» (1830), «Лукрэцыя Борджа» (1833), «Лючыя ды Ламермур» (1835), «Паліеўкт» (1838), «Марыя ды Роган» (1843), араторыі, кантаты, 16 сімфоній, камерна-інстр., вак. творы.

Літ.:

Донати-Петтени Дж. Гаэтано Доницетти: Пер. с итал. Л., 1980.

Помнік Г.Данідэці ў касцёле Санта-Марыя ў Бергама.

т. 6, с. 41

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)