лё́кай

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лё́кай лё́каі
Р. лё́кая лё́каяў
Д. лё́каю лё́каям
В. лё́кая лё́каяў
Т. лё́каем лё́каямі
М. лё́каю лё́каях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лёкай м., уст., см. лаке́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лёкай, ‑я, м.

Уст. Лакей. Хацеў Сцёпка проста ў панскі дом ісці, ды лёкай спыніў: — Ты чаго тут, валацуга, цягаешся! Якімовіч. — Што гэта па нагах такі холад ідзе? — здзівілася Агрыпіна. — А-а-а, пану старасту лёкаі спатрэбіліся, не можа за сабою зачыніць дзвярэй... Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лёкай м

1. Dener m -s, -; Laki m -en, -en;

2. перан (паслугач) Krecher m -s, -, Schmichler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лёкай

(польск. lokaj < ням. Lakai, ад фр. laquais)

уст. тое, што і лакей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Лёкай ’лакей’ (Шат., Яруш., ТСБМ), ст.-бел. лекай (XVI ст.) запазычана са ст.-польск. lokaj ’слуга, апрануты ў ліўрэю’, якое з ням. Lakai ’слуга’ < ст. lakei, lakey ’той, хто пяшком суправаджае свайго пана’ (Булыка, Лекс. запазыч., 91; Слаўскі, 4, 326). Шатэрнік (146) беспадстаўна выводзіць польск. непасрэдна з франц. laquais ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лаке́й лаке́й, -ке́я м., лёкай, -кая м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

lackey [ˈlæki] n.

1. dated лаке́й

2. derog. лаке́й, лёкай

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Laki

m -en, -en лёкай, лаке́й

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sługus

м. пагард. прыслужнік; лёкай

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)