лянда́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лянда́р |
лендары́ |
| Р. |
лендара́ |
лендаро́ў |
| Д. |
лендару́ |
лендара́м |
| В. |
лендара́ |
лендаро́ў |
| Т. |
лендаро́м |
лендара́мі |
| М. |
лендару́ |
лендара́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лянда́р, -ра́ м., уст. шинка́рь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лянда́р, ‑а, м.
Уст. Гаспадар, уладальнік карчмы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лянда́р, алянда́р ’гаспадар карчмы, якая аддаецца ў арэнду’ (Нас., ТС, Дун.-Марц.). Скажонае слова, якое ўзыходзіць да арандар, ст.-бел. арендаръ, арандаръ, рендаръ (з XVI ст.). Да арэнда (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)