люля́ ць я́ ю, -я́ еш, -я́ е; незак. , каго-што.
Рытмічна гойдаць з боку ў бок ці зверху ўніз; калыхаць.
Л. дзіця.
|| наз. люля́ нне , -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
люля́ ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. люля́ ю
люля́ ем
2-я ас. люля́ еш
люля́ еце
3-я ас. люля́ е
люля́ юць
Прошлы час
м. люля́ ў
люля́ лі
ж. люля́ ла
н. люля́ ла
Загадны лад
2-я ас. люля́ й
люля́ йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час люля́ ючы
Крыніцы:
dzsl2007 ,
krapivabr2012 ,
piskunou2012 ,
sbm2012 ,
tsblm1996 ,
tsbm1984 .
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
люля́ ць несов. а́ ть, ука́ чивать, баю́ кать, убаю́ кивать
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
люля́ ць ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак. , каго-што .
Рытмічна гойдаць з боку ў бок ці зверху ўніз; калыхаць. Люляць дзіця. □ Мяне матка не люляла, Казак, песень не спявала.Колас . Рыпіць пад ветрам дом. Над ім люляе дрэва дуплянку са шпаком. Вялюгін . / у перан. ужыв. Крынічны плёск на росных паплавах Сялянскія люляе думы-мыслі. Пушча .
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
люля́ ць
1. (калыхаць ) schá ukeln vt í ngen* vt í n- und hé rbewegen vt
2. (дзіця ) wí egen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Люля́ ць ТСБМ , Шат. , Ян. ; дзятл. , Сл. ПЗБ ), драг. лю́ ляты ’тс’ (Клім. ). Укр. лю́ ля́ ти ’закалыхваць дзіця’, рус. люлькать , польск. lulać , в.-луж. lulać , чэш. lulati , усх.- славац. ľuľac , серб.-харв. љу́ љати , макед. лулам , балг. люле́ я ’тс’. Прасл. lʼulʼati ’ўсыпляць дзіцё спевам і калыханнем’. Утворана ад выклічніка lu‑lu > люлі! (гл.). І.‑е. адпаведнікі: літ. liūliúoti ’закалыхваць’, ’хістацца’, ’калывацца, калыхацца’, ст.-інд. lṓlati ’рухацца туды-сюды’, ням. lullen , англ. lull ’тс’. І.‑е. *leu‑ (Слаўскі , 4, 376–377; Фасмер , 2, 545–546; Скок , 2, 287; БЕР , 3, 578; Шустар-Шэўц , 12, 868; Махэк₂ , 343; Бязлай , 2, 156; Трубачоў, Эт. сл., 15, 210–212).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
залюля́ ць ², -я́ ю, -я́ еш, -я́ е; зак.
Пачаць люляць .
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
люля́ цца , ‑яецца; незак.
Зал. да люляць .
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
люля́ нне , ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. люляць і люляцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палюля́ ць , ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак. , каго-што .
Люляць , калыхаць на працягу нейкага часу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)