Любіне́, любыня́ ’любата’ (драг., Лучыц-Федарэц; Клім.). Да лю́бы (гл.). Аб суфіксе ‑ін‑я (‑ын‑я) < прасл. ‑ynʼi гл. Слаўскі (SP, 1, 139–140), Сцяцко (Афікс. наз., 109).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лю́бін

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Лю́бін
Р. Лю́біна
Д. Лю́біну
В. Лю́бін
Т. Лю́бінам
М. Лю́біне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)