Лю́бкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лю́бкі
Р. Лю́бак
Лю́бкаў
Д. Лю́бкам
В. Лю́бкі
Т. Лю́бкамі
М. Лю́бках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Любкі ’частка дзяльбы на дзве долі, якую адзін з удзельнікаў падзелу выбірае сабе’ (Цясл.). З рус. любки́ ў спалучэннях по любка́м, на любки́, любка́ ’добраахвотна, паводле свайго жадання, на выбар’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лю́бка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лю́бка лю́бкі
Р. лю́бкі лю́бак
Д. лю́бцы лю́бкам
В. лю́бку лю́бак
Т. лю́бкай
лю́бкаю		 лю́бкамі
М. лю́бцы лю́бках

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)