Лу́чыцы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лу́чыцы
Р. Лу́чыц
Лу́чыцаў
Д. Лу́чыцам
В. Лу́чыцы
Т. Лу́чыцамі
М. Лу́чыцах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Лучы́цы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лучы́цы
Р. Лучы́ц
Лучы́цаў
Д. Лучы́цам
В. Лучы́цы
Т. Лучы́цамі
М. Лучы́цах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Лучыцы

т. 9, с. 380

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лучы́ца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лучы́ца
Р. Лучы́цы
Д. Лучы́цы
В. Лучы́цу
Т. Лучы́цай
Лучы́цаю
М. Лучы́цы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

АЗЁМША Іван Паўлавіч

(1851, в. Лучыцы Петрыкаўскага р-на Гомельскай вобл. — 1916),

бел. нар. казачнік. У рэпертуары Азёмшы паданні, легенды, казкі, апавяданні на фантаст. і касмаганічныя сюжэты. Яго цікавілі пытанні пра стварэнне свету і чалавека, пра душу, замагільнае жыццё і г.д. Яркай гутарковай мовай расказваў сатыр. бытавыя казкі, у якіх маляваў каларытныя вобразы зайздроснага папа, прагнага багацея і спрытнага мужыка («Мужык, пан і ксёндз», «Завідны поп», «Завісны багатыр», «Вада памагла», «Хаўрус» і інш.). З 80 твораў у кн. А.К.Сержпутоўскага «Казкі і апавяданні беларусаў-палешукоў» (1911) 32 запісаны ад Азёмшы.

т. 1, с. 162

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)