лужо́к гл. луг¹.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Лужо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Лужо́к
Р. Лужка́
Д. Лужку́
В. Лужо́к
Т. Лужко́м
М. Лужку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лужо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лужо́к лужкі́
Р. лужка́ лужко́ў
Д. лужку́ лужка́м
В. лужо́к лужкі́
Т. лужко́м лужка́мі
М. лужку́ лужка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лужо́к, -жка́ м. лужо́к, лужа́йка ж.; лугови́на ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лужо́к уменьш. лужо́к, -жка́ м., паплаве́ц, -лаўца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лужо́к, ‑жка, м.

1. Памянш. да луг ​1. А воддаль на лужку свяцілася рачулка. Бядуля.

2. Абл. Невялікі натуральны вадаём; азярцо. Помнілася мне з малых год, што недзе ў гэтым баку павінен быць велікаваты і глыбокі лужок, нібы азярцо. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лужок

т. 9, с. 359

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лужо́к м kléine Wíese; Wáldwiese f - (паляна)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

луг¹, -у, М лу́зе, мн. -і́, -о́ў, м.

Сенажаць, пераважна заліўная.

Уздоўж Нёмана цягнуліся бяскрайнія лугі.

Альпійскія лугі (горныя).

|| памянш. лужо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.

|| прым. лугавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лужо́к

1. Невялікая лугавіна; сенажаць (БРС).

2. Некалькі дрэўцаў у лагчыне сярод поля (Стаўбц. Прышч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)