Ло́ша

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ло́ша
Р. Ло́шы
Д. Ло́шы
В. Ло́шу
Т. Ло́шай
Ло́шаю
М. Ло́шы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лоша,

рака ў Гродзенскай вобласці.

т. 9, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша,

рака ў Мінскай вобласці.

т. 9, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша,

вёска ў Уздзенскім р-не.

т. 9, с. 352

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша (в., Уздзенскі р-н) 6/427; 10/435 (к.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша (в., Астравецкі р-н) 1/533 (к.), 534; 6/427

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша (р., бас. Ашмянкі) 1/533 (к.), 534; 2/24; 5/51; 6/427

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша (р., бас. Нёмана) 5/416 (к.), (к.), 417; 6/427; 7/231; 9/595 (к.) 10/435 (к)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лоша ’ласіца, самка лася’, ’поўная жанчына’ (Сержп. Грам.; ТС; хойн., Мат. Гом.; Карловіч), лошу́к, лошачок ’малады лось’, лошэня́ ’ласяня’ (ТС). Рус. сімб. ло́ша ’тс’, наўг. Лоша — назва рэчкі; польск. łosza ’самка лася’, łoszyca ’тс’. Паўн.-слав. olsьja (з суф. ‑ja). Да лось (гл.). Не выключана і пазнейшае ўтварэнне з памяншальным суфіксам ‑ша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лашы́ца, лошы́ца ’ласіха’ (Дразд.). Да лоша (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)