ле́ма, -ы, мн. -ы, лем, ж.

У матэматыцы: тэарэма, неабходная толькі для доказу інш. тэарэмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ле́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ле́ма ле́мы
Р. ле́мы ле́м
Д. ле́ме ле́мам
В. ле́му ле́мы
Т. ле́май
ле́маю		 ле́мамі
М. ле́ме ле́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́ма ж., мат. ле́мма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́ма, ‑ы, ж.

У матэматыцы — дапаможная тэарэма, неабходная толькі для доказу іншай тэарэмы.

[Грэч. lēmma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лема

т. 9, с. 197

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ле́ма

(гр. lemma)

мат. дапаможная тэарэма, неабходная для доказу адной або некалькіх іншых тэарэм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ле́мма мат. ле́ма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)