ла́ўра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Назва буйных мужчынскіх праваслаўных манастыроў, якія падпарадкаваны найвышэйшай царкоўнай уладзе — Сіноду.

Кіева-Пячэрская л.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́ўра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ла́ўра ла́ўры
Р. ла́ўры ла́ўраў
Д. ла́ўры ла́ўрам
В. ла́ўру ла́ўры
Т. ла́ўрай
ла́ўраю		 ла́ўрамі
М. ла́ўры ла́ўрах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ла́ўра ж., церк. ла́вра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ла́ўра, ‑ы, ж.

Назва буйных мужчынскіх праваслаўных манастыроў, якія падпарадкоўваліся найвышэйшай царкоўнай уладзе — Сіноду. Кіева-Пячэрская лаўра.

[Грэч. laura.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лаўра

т. 9, с. 159

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ла́ўра

(гр. laura)

буйны мужчынскі праваслаўны манастыр, які падпарадкоўваецца сіноду 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ла́ўра ’назва буйнога мужчынскага манастыра’ (ТСБМ), рус. лавра, ст.-рус. лавра, ст.-слав. лавра з с.-грэч. λαύρα ’манастыр, келля’ < ст.-грэч. λαύρα, эп.-іон. λαύρη ’вуліца, завулак’, ’праход у лагчыне, цясніне’ (Фасмер, Этюды, 108; Бернекер, 1, 695; Слаўскі, 5, 56).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ла́ўра Стар. Падземны ход, катакомбы. Тое ж ла́ўрыя (Слаўг.).

□ Беларуская Лаўра (Куцеінскі мужчынскі Пакроўскі манастыр (1636) ва ўрочышчы Дубкі) («Наш край», 1926, № 8—9 (1 —12), стар. 49).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Кі́ева-Пячэ́рская ла́ўра

т. 8, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Троіца-Сергіева лаўра

т. 15, с. 527

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)