лату́нь

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. лату́нь
Р. лату́ні
Д. лату́ні
В. лату́нь
Т. лату́нню
М. лату́ні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лату́нь, -і, ж.

Сплаў медзі з цынкам, волавам ці іншай прымессю.

Ліставая л.

|| прым. лату́невы, -ая, -ае і лату́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лату́нь ж. лату́нь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лату́нь ж. лату́нь, -ні ж., мо́сенж, -жу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лату́нь, ‑і, ж.

Сплаў медзі з цынкам (іншы раз з прымессю волава, алюмінію, марганцу).

[Ням. Latun.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

латунь

т. 9, с. 154

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лату́нь ж Méssing n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лату́нь

(ням. Latun)

сплаў медзі з цынкам, часам з прымессю волава, алюмінію, марганцу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Лату́нь ’сплаў медзі з цынкам’ (ТСБМ). Запазычана з рус. мовы, у якой у XVIII ст. з новав.-ням. Latûn або з с.-н.-ням. laton або з італ. lattone < latta ’бляха’ (Праабражэнскі, 1, 437; Фасмер, 2, 465; КЭСРЯ, 234). Расянен (Зб. Попе, 156) выводзіць рус. латунь з цюрк. *altuń.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мо́сенж, ‑у, м.

Уст. Латунь.

[Ням. Messing — латунь.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)