ламу́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ламу́т ламу́ты
Р. ламу́та ламу́таў
Д. ламу́ту ламу́там
В. ламу́та ламу́таў
Т. ламу́там ламу́тамі
М. ламу́це ламу́тах

Крыніцы: krapivabr2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ламу́т м., уст. ламу́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ламу́т,

гл. ламуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ламу́ты, ‑аў; адз. ламут, ‑а, М ‑муце, м.; ламутка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. ламуткі, ‑так; ж.

Устарэлая назва эвенаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)