Ла́бы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ла́бы
Р. Ла́б
Ла́баў
Д. Ла́бам
В. Ла́бы
Т. Ла́бамі
М. Ла́бах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ла́бы-Міко́льск

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ла́бы-Міко́льск
Р. Ла́бы-Міко́льска
Д. Ла́бы-Міко́льску
В. Ла́бы-Міко́льск
Т. Ла́бы-Міко́льскам
М. Ла́бы-Міко́льску

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лаба́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лаба́
Р. Лабы́
Д. Лабе́
В. Лабу́
Т. Лабой
Лабо́ю
М. Лабе́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пала́бы, ‑аў; адз. палаб, ‑а, м.; палабка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. палабкі, ‑бак; ж.

Вялікая група заходнеславянскіх плямён, якія насялялі ўзбярэжжа Балтыйскага мора ад ракі Лабы [Эльбы] да ракі Одры [Одэра].

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ГАВАЛЯ́НЕ, стадаране,

сярэдневяковае племя палабскіх славян, якое жыло ўздоўж р. Гавола (ням. Гафель), прытока Лабы (Эльбы). Уваходзілі ў плем. саюз люцічаў. Пра гісторыю гавалян гл. ў арт. Брандэнбург.

т. 4, с. 415

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

БО́ДРЫЧЫ , абадрыты, саюз плямёнаў палабскіх славян на чале з аднайм. племем, якія жылі ў ніжнім цячэнні Лабы (Эльбы) у 8—12 ст. У сярэдзіне 10 ст. абкладзены данінай герм. імператарам Генрыхам І, але захавалі ўладу мясц. князёў і свае звычаі. Пры Атоне І увайшлі ў склад Герм. імперыі і сілай хрысціянізаваны; вызваліліся ў канцы 10 ст. Канчаткова землі бодрычаў заваяваў у час паходу на У герцаг Баварыі і Саксоніі Генрых Леў з роду Вельфаў, які ў 1170 стварыў тут Мекленбургскае герцагства. Гл. таксама Вендская дзяржава.

т. 3, с. 203

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)