кія́шнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
кія́шнік |
| Р. |
кія́шніку |
| Д. |
кія́шніку |
| В. |
кія́шнік |
| Т. |
кія́шнікам |
| М. |
кія́шніку |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кія́шнік, ‑у, м., зб.
Абл. Сцёблы кукурузы з лісцем; кукурузныя бадылі. Ад лазовага плятня, за якім узвышаўся пажоўклы кіяшнік,.. [Пятра] аддзяляла нешырокая лагчына, парослая альховымі кустамі. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кія́шнік 1 ’сцябло кукурузы, кукурузнік’ (ТСБМ, Янк. I, Мат. Гом., Ян.). Гл. кіях.
Кія́шнік 2 ’хатняя кветка’. У крыніцы (Мат. Гом., 232) даецца наступная ілюстрацыя: «Кіяшнік толькі так, для зелені, ніколі не цвіце». Таму трэба думаць, што ў даным выпадку гаворка ідзе аб нейкай расліне, а не кветцы. Гл. кіяшнік 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кіяшы́на ’сцябло кукурузы’ (Мат. Гом.). Гл. кіяшнік 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кіёвачнік Поле, дзе расла кукуруза (Слаўг.). Тое ж кія́шынне (Рэч.), кія́чнік, кія́шнік (Глуск. Янк. I, Слаўг.), кія́шнічча, кія́шнічышча, кія́чыння, кіёўкіння, кію́шнік, кіёўнік, кіёвашнік, кіёўчанне, кіёўнішнік, кіякі́ння (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)