◎ Кірэ́ка ’чалавек, які ходзіць раскіракай’ (Нас.). Гл. апорак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кірэ́чыць ’раскірэчваць’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.). Гл. кірэка.