Verbum

анлайнавы слоўнік

кі́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кіль, -я, мн. кілі́, -ёў, м.

Падоўжны брус, які праходзіць па ўсёй даўжыні судна ў сярэдзіне яго днішча.

|| прым. кілявы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кіль м., в разн. знач. киль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кіль (біял.) 5/564

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кіль, ‑я, м.

1. Брус, які служыць асноўным мацаваннем і звязкай днішча ў судне.

2. Нерухомая вертыкальная плоскасць з прымацаванымі да яе паваротнымі рулямі ў хваставой частцы самалёта або дырыжабля.

3. Прадаўгаваты выраст на грудной косці, да якога прымацаваны грудныя мышцы ў птушак і некаторых млекакормячых (напрыклад у кажаноў, крата).

[Гал. kiel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кіль (сузор’е) 4/556—557 (карта), 597

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Кіль,

сузор’е.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кіль,

частка судна.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кіль,

горад у Германіі.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кіль м. Kiel n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)