кібі́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Крытая дарожная павозка ў качэўнікаў.

2. Пераноснае жыллё ў качэўнікаў; юрта.

|| прым. кібі́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кібі́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кібі́тка кібі́ткі
Р. кібі́ткі кібі́так
Д. кібі́тцы кібі́ткам
В. кібі́тку кібі́ткі
Т. кібі́ткай
кібі́ткаю		 кібі́ткамі
М. кібі́тцы кібі́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кібі́тка ж., в разн. знач. киби́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кібі́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Крытая павозка ў качэўнікаў. Цягнуцца з шатрамі, кібіткамі [цыганы] па шырокіх шляхах Беларусі, Падолля, Малдавіі і ўсяго белага свету. Каваль.

2. Пераноснае жыллё ў качэўнікаў; юрта.

3. У сярэднеазіяцкіх рэспубліках — невялікі дом старога тыпу (глінабітны або з сырцовай цэглы).

[Ад цюрк. кебіт, кібіт — лаўка, магазін, ад араб. — купал, скляпенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кібі́тка

(рус. кибитка, ад тат. kibit = лаўка, магазін)

1) крытая павозка;

2) лёгкае пераноснае жыллё ў качавых народаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Кібі́тка ’крытая павозка ў качэўнікаў’ (ТСБМ). Гл. кібіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

киби́тка в разн. знач. кібі́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

caravan [ˈkærəvæn] n.

1. карава́н

2. чарада́

3. фурго́н, кібі́тка

4. BrE жылы́ аўтапрычэ́п, дом-аўтапрычэ́п

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

раго́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рагожы. Рагожная тканіна. Рагожны вехаць. // Зроблены з рагожы. Грузавік быў нагружаны вочкамі, скрынкамі, рагожнымі кулямі. Хадкевіч. // Крыты рагожай. Рагожная кібітка. Рагожны будан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кі́біць ’пруткая выпукласць, дрэўка лука’ (Гарэц.). Ст.-рус. кибить ’дуга’. Запазычанне з тат. kibit ’крама, будка’. Параўн. кібітка (гл.) (Фасмер, 2, 227–228).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)