куха́рскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. куха́рскі куха́рская куха́рскае куха́рскія
Р. куха́рскага куха́рскай
куха́рскае		 куха́рскага куха́рскіх
Д. куха́рскаму куха́рскай куха́рскаму куха́рскім
В. куха́рскі (неадуш.)
куха́рскага (адуш.)		 куха́рскую куха́рскае куха́рскія (неадуш.)
куха́рскіх (адуш.)
Т. куха́рскім куха́рскай
куха́рскаю		 куха́рскім куха́рскімі
М. куха́рскім куха́рскай куха́рскім куха́рскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куха́рскі поварско́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куха́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кухара, кухаркі, уласцівы ім. Такіх піражкоў настаўніку ніколі не даводзілася каштаваць, ён еў з ахвотаю і хваліў кухарскія здольнасці бабкі Параскі. Колас. // Прызначаны для кухара, кухаркі. Кухарская кніга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куха́рскі Koch-, Küchen-;

куха́рская ша́пка Kóchmütze f -, -n;

куха́рскі нож Küchenmesser n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ку́хар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто гатуе стравы; повар.

|| ж. куха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. куха́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поварско́й куха́рскі, по́варскі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

culinary

[ˈkʌləneri]

adj.

1) куліна́рны; кухо́нны

2) куха́рскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пова́ренный

1. прич. пава́раны;

2. прил. (кулинарный) куліна́рны; (поварской) ку́харскі, по́варскі;

пова́ренная кни́га куліна́рная кні́га;

пова́ренная соль кухо́нная соль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

kucharski

kucharsk|i

кухарскі, кулінарны;

książka ~a — кулінарная кніга;

sztuka ~a — кулінарнае мастацтва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

каўпа́к

(тур., кр.-тат. kalpak)

1) галаўны ўбор конусападобнай, авальнай або іншай формы (напр. к. клоуна, кухарскі к.);

2) накрыўка над чым-н. конусападобнай або акруглай формы (напр. шкляны к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)