ку́хараў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ку́хараў ку́харава ку́харава ку́харавы
Р. ку́харавага ку́харавай
ку́харавае		 ку́харавага ку́харавых
Д. ку́хараваму ку́харавай ку́хараваму ку́харавым
В. ку́хараў (неадуш.)
ку́харавага (адуш.)		 ку́хараву ку́харава ку́харавы (неадуш.)
ку́харавых (адуш.)
Т. ку́харавым ку́харавай
ку́хараваю		 ку́харавым ку́харавымі
М. ку́харавым ку́харавай ку́харавым ку́харавых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Кухараў Мікалай Васілевіч

т. 9, с. 62

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кухараў Сцяпан Іванавіч

т. 9, с. 62

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кухараў Уладзімір Іванавіч

т. 9, с. 62

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кухараў Фёдар Якаўлевіч

т. 9, с. 63

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́хар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́хар ку́хары
Р. ку́хара ку́хараў
Д. ку́хару ку́харам
В. ку́хара ку́хараў
Т. ку́харам ку́харамі
М. ку́хару ку́харах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шэф-ку́хар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шэф-ку́хар шэф-ку́хары
Р. шэф-ку́хара шэф-ку́хараў
Д. шэф-ку́хару шэф-ку́харам
В. шэф-ку́хара шэф-ку́хараў
Т. шэф-ку́харам шэф-ку́харамі
М. шэф-ку́хару шэф-ку́харах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ку́хары

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ку́хары
Р. Ку́хараў
Д. Ку́харам
В. Ку́хары
Т. Ку́харамі
М. Ку́харах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вы́буяць, ‑яе; зак.

Разм. Бурна і высока вырасці. Жыта за поплавам выбуяла ў рост чалавека. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прашамаце́ць, ‑мачу, ‑маціш, ‑маціць; зак.

Утварыць шамаценне. [Аўсей] пачуў, што гародамі на двор Марозіхі нешта прашамацела. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)