ку́хар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто гатуе стравы; повар.

|| ж. куха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. куха́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́хар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́хар ку́хары
Р. ку́хара ку́хараў
Д. ку́хару ку́харам
В. ку́хара ку́хараў
Т. ку́харам ку́харамі
М. ку́хару ку́харах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ку́хар м. по́вар

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́хар, ‑а, м.

Той, хто гатуе стравы; повар. Нават кухар у сталовай Для гасцей для дарагіх З крэндзялямі адмыслова Выпякае пірагі. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́хар м. Koch m -(e)s, Köche

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ку́хар

(польск. kucharz < чэш. kuchař, ад с.-в.-ням. kuchenaere)

той, хто гатуе стравы, повар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ку́хар ’повар’ (ТСБМ, Нас., ТС, Яруш., КЭС, лаг., Бяльк., Гарэц., Янк. I, Мядзв.). Запазычанне з польск. kucharz ’тс’ (Кюнэ, Poln., 69).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кухар, повар, кулінар / у вайсковай часці ці ў рабочай арцелі: кашавар

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

шэф-ку́хар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шэф-ку́хар шэф-ку́хары
Р. шэф-ку́хара шэф-ку́хараў
Д. шэф-ку́хару шэф-ку́харам
В. шэф-ку́хара шэф-ку́хараў
Т. шэф-ку́харам шэф-ку́харамі
М. шэф-ку́хару шэф-ку́харах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

chef [ʃef] n. шэф-по́вар, гало́ўны по́вар/ку́хар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)