ку́ртка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Кароткая верхняя вопратка, якая зашпільваецца на гузікі ці на маланку.

|| памянш. ку́ртачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ку́ртачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́ртка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́ртка ку́рткі
Р. ку́рткі ку́ртак
Д. ку́ртцы ку́рткам
В. ку́ртку ку́рткі
Т. ку́рткай
ку́рткаю		 ку́рткамі
М. ку́ртцы ку́ртках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ку́ртка ку́ртка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́ртка ж. ку́ртка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́ртка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Верхняя кароткая вопратка, якая зашпільваецца на гузікі ці на замок. Скураная куртка. □ Сцяпан Струк быў у паношанай шэрай суконнай куртцы сваёй работы. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́ртка ж Jácke f -, -n; Wíndjacke f (непрамакальная спартыўная);

лы́жная ку́ртка Ánorak m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

куртка

Том: 16, старонка: 242.

img/16/16-242_1229_Куртка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

ку́ртка

(польск. kurtka, ад лац. curtus = кароткі)

верхняя кароткая вопратка, якая зашпільваецца на гузікі ці на замок.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́ртка-пінжа́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́ртка-пінжа́к ку́рткі-пінжакі́
Р. ку́рткі-пінжака́ ку́ртка-пінжако́ў
Д. ку́ртцы-пінжаку́ ку́рткам-пінжака́м
В. ку́ртку-пінжа́к ку́рткі-пінжакі́
Т. ку́рткай-пінжако́м ку́рткамі-пінжака́мі
М. ку́ртцы-пінжаку́ ку́ртках-пінжака́х

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ку́ртка-аля́ска

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́ртка-аля́ска ку́рткі-аля́скі
Р. ку́рткі-аля́скі ку́ртак-аля́сак
Д. ку́ртцы-аля́сцы ку́рткам-аля́скам
В. ку́ртку-аля́ску ку́рткі-аля́скі
Т. ку́рткай-аля́скай
ку́рткаю-аля́скаю		 ку́рткамі-аля́скамі
М. ку́ртцы-аля́сцы ку́ртках-аля́сках

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)