куранны́ гл. курэнь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

куранны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. куранны́ куранна́я куранно́е куранны́я
Р. куранно́га куранно́й
куранно́е		 куранно́га куранны́х
Д. куранно́му куранно́й куранно́му куранны́м
В. куранны́ (неадуш.)
куранно́га (адуш.)		 куранну́ю куранно́е куранны́я (неадуш.)
куранны́х (адуш.)
Т. куранны́м куранно́й
куранно́ю		 куранны́м куранны́мі
М. куранны́м куранно́й куранны́м куранны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куранны́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. куранны́ куранны́я
Р. куранно́га куранны́х
Д. куранно́му куранны́м
В. куранно́га куранны́х
Т. куранны́м куранны́мі
М. куранны́м куранны́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куранны́ ист.

1. прил. куренно́й;

2. в знач. сущ. куренно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куранны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да курэня (у 3 знач.).

2. у знач. наз. куранны́, ‑ога, м. Атаман курэня (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курэ́нь, кураня́, мн. курані́, куранёў, м.

1. У некаторых мясцовасцях Беларусі: будан (разм.).

2. Жылая хата ў некаторых месцах Украіны і Прыдоння.

3. Асобная частка Запарожскага войска, а таксама яе стан (гіст.).

|| прым. куранны́, -а́я, -о́е (да 3 знач.).

К. атаман.

Выбіраць кураннога (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

куренно́й ист.

1. прил. куранны́;

2. сущ. куранны́, -нно́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АТАМА́Н,

1) кіраўнік нерэгулярнага, незалежнага ад дзярж. улады вайск. атрада (часам шайкі разбойнікаў).

2) Вышэйшы начальнік казацкага войска — камандзір (вайсковы, наказны, паходны, кашавы атаман), начальнік казацкай адм.-тэр. адзінкі (аддзела, акружны, станічны, хутарскі атаман) або камандзір падраздзялення (куранны атаман). У Запарожскім казацкім войску існавалі кашавыя і куранныя атаманы, у Данскім — вайсковыя. На пач. 18 ст. атаман у Данскім войску назначаўся ўрадам, з 1723 ён наз. вайсковым наказным атаманам, з 1866 меў правы ген.-губернатара і камандуючага вайсковай акругай. Званне атамана адменена пасля Кастр. рэв. 1917. Адноўлена ў Расіі на пач. 1990-х г. у сувязі з адраджэннем казацкага руху.

3) У грамадз. вайну 1918—20 камандзір у часцях белай гвардыі.

т. 2, с. 66

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)