Кунічныя сяляне 10/167; 11/247

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

куні́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. куні́чны куні́чная куні́чнае куні́чныя
Р. куні́чнага куні́чнай
куні́чнае		 куні́чнага куні́чных
Д. куні́чнаму куні́чнай куні́чнаму куні́чным
В. куні́чны (неадуш.)
куні́чнага (адуш.)		 куні́чную куні́чнае куні́чныя (неадуш.)
куні́чных (адуш.)
Т. куні́чным куні́чнай
куні́чнаю		 куні́чным куні́чнымі
М. куні́чным куні́чнай куні́чным куні́чных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

КУНІ́ЦА,

1) апрацаваная шкурка куніцы, якая ў ВКЛ да 16 ст. выкарыстоўвалася як сродак плацяжу; агульная назва грошай.

2) Адзін з пашыраных відаў аброку (чыншу) у 15—17 ст., які плацілі кунічнікі за ўзятую ў арэнду зямлю, пчальнікі, права карыстання вадаёмамі і інш. Называлася таксама кунічная плата, кунічныя пенязі. Плата ў велікакняжацкі скарб за карыстанне мясц. насельніцтвам паляўнічымі ўгоддзямі на У Беларусі наз. кунічная даніна. К. спаганялася ў натуральным выглядзе («шэрсцю»), а з 16 ст. пералічвалася на грошы, звычайна адпавядала 12 грошам.

3) Плата нявесты-сялянкі, якая выходзіла замуж у чужую воласць. Выплачвалася грашамі, збожжам, палатном і інш. 4) Малаўжывальная назва валокі ў 16 ст.

В.С.Пазднякоў.

Куніца лясная.

т. 9, с. 22

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)