кулё́ма
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кулё́ма |
кулё́мы |
| Р. |
кулё́мы |
кулё́м |
| Д. |
кулё́ме |
кулё́мам |
| В. |
кулё́му |
кулё́м |
| Т. |
кулё́май
кулё́маю |
кулё́мамі |
| М. |
кулё́ме |
кулё́мах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Кулёма ’старэча’ (Сцяшк. Сл.). Няясна. Магчыма, памылковая дэфініцыя: «Гета кулома ишла пасʼарод вуліцы, ни чула, што машына гула, лʼедз’ як ни прыдае ила». Магчыма, да кулём (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)