кулаччо́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. кулаччо́
Р. кулачча́
Д. кулаччу́
В. кулаччо́
Т. кулаччо́м
М. кулаччы́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кулаччо́ ср., собир., презр. кулачьё

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулаччо́, ‑а, н., зб.

Пагард. Кулакі (гл. кулак ​2). Ціха, агідна шапталася заядлае кулаччо вясковае. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулачьё собир., презр. кулаччо́, -чча́ ср., мн. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)