ку́брык, -а, мн. -і, -аў, м.

Жылое памяшканне для каманды на караблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́брык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́брык ку́брыкі
Р. ку́брыка ку́брыкаў
Д. ку́брыку ку́брыкам
В. ку́брык ку́брыкі
Т. ку́брыкам ку́брыкамі
М. ку́брыку ку́брыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ку́брык м., мор. ку́брик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́брык, ‑а, м.

1. Жыллёвае памяшканне на караблі для каманды. У прасоленай матроскай форме Маракі ў кубрыкі вяртаюцца. Лукша.

2. Ніжняя палуба на вялікім парусным караблі.

[Гал. kóebrug.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́брык

(рус. кубрик, ад гал. koebrug)

памяшканне для каманды на караблі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ку́брык ’жыллёвае памяшканне на караблі для каманды’ (ТСБМ). Запазычанне праз рус. кубрик з гал. koebrug ’ніжняя палуба’ (Фасмер, 2, 396–397).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́брик мор. ку́брык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)