Ку́ба​I Ку́ба ж.;

Респу́блика Ку́ба Рэспу́бліка Ку́ба.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ку́ба​II о. Ку́ба, -бы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ку́ба,

Рэспубліка Куба.

т. 8, с. 545

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ку́ба,

востраў у Вест-Індыі.

т. 8, с. 545

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ку́ба ж Kúba n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ку́ба 1 ’род шаблі’ (Гарб.). Няясна. Ці не запазычана з цюрк. (параўн. тур. kubur ’футляр, калчан’)? Тады першаснае значэнне для куба — ’род ножан’.

Ку́ба 2 ’матэрыял бурачковага колеру’ (Нар. сл.). Скарочаная форма да кубавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ку́ба Людвік

т. 8, с. 550

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Сант’яга-дэ-Куба

т. 14, с. 163

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́б кубы́
Р. ку́ба кубо́ў
Д. ку́бу куба́м
В. ку́б кубы́
Т. ку́бам куба́мі
М. ку́бе куба́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Cuba

[ˈkju:bə]

Ку́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)