кру́шня, -і, мн. -і, -шань і -шняў, ж. (разм.).

Куча камення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кру́шня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кру́шня кру́шні
Р. кру́шні кру́шань
кру́шняў
Д. кру́шні кру́шням
В. кру́шню кру́шні
Т. кру́шняй
кру́шняю		 кру́шнямі
М. кру́шні кру́шнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кру́шня ж., обл. ку́ча камне́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кру́шня, ‑і, ж.

Абл. Куча камення. Яшчэ ў дзяцінстве .. [Лабановіч] любіў сядзець на кучы камення ў полі (гэта куча называлася крушня), слухаць і пазіраць, што адбываецца навокал. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кру́шня ж (куча камення) Stéinhaufen m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

крушня

Том: 16, старонка: 189.

img/16/16-189_0919_Крушня.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Кру́шня 1 ’схіл гары з плоскімі выступамі’ (Яшк.). Гл. крушня 2.

Кру́шня 2 ’куча камення’ (ТСБМ, Федар., Яшк., КЭС, лаг., Сцяшк., Сл. паўн.-зах.). Ст.-бел. крушня ’тс’, якое з літ. krū́snis ’тс’ (Булыка, Запазычанні, 179).

Кру́шня 3 ’пажарышча’ (Мат. Гом.). Гл. крушня 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кру́шня

1. Схіл гары з плоскімі выступамі.

2. Куча́ камення (Ваўк. Сцяшк., Докш., Маладз., Шчуч.).

3. Руіны.

□ в. Крушні Беластоцкага ваяводства ПНР, с. Крошына Слуцк.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Кружня́ ’куча камення’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. крушня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

usypisko

н. асыпішча, апоўзень, крушня

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)