Кружо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Кружо́к
Р. Кружка́
Д. Кружку́
В. Кружо́к
Т. Кружко́м
М. Кружку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кружо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кружо́к кружкі́
Р. кружка́ кружко́ў
Д. кружку́ кружка́м
В. кружо́к кружкі́
Т. кружко́м кружка́мі
М. кружку́ кружка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кружо́к

1. кружо́к, -жка́ м.;

2. (группа, организация) гурто́к, -тка́ м.;

драмати́ческий, хорово́й кружо́к драматы́чны, харавы́ гурто́к;

◊

остри́чься в кружо́к астры́гчыся ў кружо́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кружо́к, -жка́ м., в разн. знач. кружо́к;

паста́віць патэ́льню на драўля́ны к. — поста́вить сковороду́ на деревя́нный кружо́к;

се́сці це́сным ~жко́м — сесть те́сным кружко́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кружо́к, ‑жка, м.

1. Памянш. да круг (у 1, 2 і 3 знач.). Сесці ў кружок. Нарысаваць кружок.

2. Круглая драўляная падстаўка пад скавараду. На драўляны прамаслены кружок паставіла [маці] патэльню з яечняй. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кружо́к м

1. (памянш) гл круг 1, 2;

2. (круглая падстаўка) Schéibe f -, -n; Úntersatz m -es, -sätze

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кружо́к ’рэдкая плеўка на кішках жывёлы, на якой пры кармленні нарастае лой’ (КЭС, лаг., Сл. паўн.-зах.). Метафарычна да круг 8 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кружо́к

1. Невялікае балота сярод поля (Зах. і Цэнтр. Палессе Талст., Пар.) або ў лесе (Пар.).

2. Зараснік хмызняку; гай (Палессе Талст.).

3. Невялікае месца, якое зарасло травой, ягаднікам; чыстае месца (Стол.).

4. Крынічае месца, на якім расце купкамі ярка-зялёная асака Carex coespitosa L.; месца, прыгоднае для капання калодзежа (Слаўг.).

□ ур. Кружкі́ (крынічнае багністае месца) каля в. Кулікоўка Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

круг, -а, М кру́зе, мн. кругі́, -о́ў, м.

1. Частка плоскасці, абмежаваная акружнасцю, а таксама сама акружнасць.

2. Круглы ўчастак якой-н. паверхні.

3. Прадмет, падобны па форме на круг ці кола.

Выратавальны к.

4. перан., чаго. Пра замкнуты ланцуг дзеянняў, спраў, працэсаў, якімі завяршаецца што-н.

Завяршыць першы к. шахматнага спаборніцтва.

5. перан., чаго. Тое, што і кола (у 4 знач.).

К. дзейнасці.

6. каго або які. Сукупнасць, група людзей з агульнымі інтарэсамі, сувязямі; кола (у 5 знач.).

К. знаёмых.

Сямейны к.

7. Больш далёкі, абходны шлях, дарога і пад. (разм.).

Пайшоў не той сцежкай і зрабіў вялікі к.

◊

Кругі пад вачамі ў каго — сінякі пад вачамі ў каго-н. ад хваробы, стомы, бяссонніцы.

Кругі перад вачамі (у вачах) — цямнее ў вачах ад слабасці, стомы і пад.

На круг (разм.) — па прыблізных падліках.

|| памянш. кружо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м. (да 1—3 знач.).

|| прым. кругавы́, -а́я, -о́е (да 1—3 знач.) і кружны́, -а́я, -о́е (да 7 знач.).

Кругавыя працэсы.

Кружная дарога.

○

Кругавая абарона — лінія абароны, якая ўтварае замкнуты ланцуг вакол якога-н. пункта.

◊

Кругавая парука —

а) адказнасць усіх за кожнага і кожнага за ўсіх;

б) узаемнае ўкрывальніцтва, узаемная выручка ў нядобрых справах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гурто́к, -тка́ м. кружо́к;

літарату́рны г. — литерату́рный кружо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)