Verbum

◎ Ко́ўчаць ’мяць, жаваць’ (Мат. Гом., Жыв. сл., Янк. III). Гл. коўча©.

◎ Ко́ўчала ’бессаромны, балбатун’ (Нар. лекс.). Гл. коўчаць.

◎ Ко́ўча ₁ ’штосьці нязграбнае, бясформеннае’ (ТС). Да коўнаць (гл.).⇉*

◎ Ко́ўча ₂ ’пакручаная траста льну’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. каўча©. Да коўчаць (гл.).

◎ Ку́цаць ’доўга перажоўваць што-небудзь’ (Сл. паўн.-зах.), ’пэцкаць, камячыць’ (Нар. сл.). Гукапераймальнае тыпу чвякаць, чмякаць. Параўн. коўчаць (гл.) ’мяць, жаваць’, коўць (гл.) ’глыток’.