◎ Ко́ўча 1 ’штосьці нязграбнае, бясформеннае’ (ТС). Да коўнаць (гл.).⇉*

◎ Ко́ўча 2 ’пакручаная траста льну’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. каўча©. Да коўчаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́ўч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́ўч ко́ўчы
Р. ко́ўча ко́ўчаў
Д. ко́ўчу ко́ўчам
В. ко́ўча ко́ўчаў
Т. ко́ўчам ко́ўчамі
М. ко́ўчу ко́ўчах

Крыніцы: sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Ко́ўчаць ’мяць, жаваць’ (Мат. Гом., Жыв. сл., Янк. III). Гл. коўча©.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)